Birkaç yıldır seçkin tarihçiler disiplinlerinin gidişatından yakınıyorlar. Öğrencilerin ilgisinin azalmasından yakındıkları gibi savaştan, diplomasiden, ekonomiden, cinsiyet, çevre, ırk ve cinsellik lehine fikirlerden uzaklaştıkları için pişmanlık duyuyorlar. Niall Ferguson eleştirisine "The Decline and Fall of History/Tarihin Düşüşü ve Çöküşü" adını verdi. Hal Brands and Francis J. Gavin "The Historical Profession Is Committing Slow-Motion Suicide/Tarihsel Meslek Ağır Çekim İntihar Ediyor" isimli bir makale yazdılar. Economist dergisi "The study of history is in decline in Britain/İngiltere'de tarih çalışmaları düşüşte" diye açıkladı.
Bu eğilimi modaya uygun konuların ışıltılı cazibesi ve sosyal adalet gruplarının kucaklaşmaları yönlendirirken daha az görünür bir ekonomik faktör bunu mümkün kılıyor: üniversite temelli pek çok tarihçinin öğrencileri ya da okuyucuları çekmeye ihtiyacı yok. Daimî profesörlükten sağlanan garantili fon onları profesyonel tarihçiler dışında herhangi biri ile muhatap olmak zorunda kalmaktan kurtarıyor. Dekanlar sınıfları doldurmalarını talep etmiyor, eşleri telif hakları için yaygara koparmıyorlar.
Kısmen olağanüstü zenginliğinden kısmen de uzun ilişkimden dolayı (babam Richard Pipes 1946'da orada eğitim gördü ve yarım yüzyıl boyunca da orada ders verdi, ben 1967'de onun izinden gittim) Harvard Üniversitesi Tarih Bölümü benim örneğim olarak hizmet ediyor.
Bölümün web sitesinde 50 öğretim görevlisi listeleniyor. Bunlardan 10'u daimî bir pozisyonu olmayan asistan, doçent ya da profesörler, 35'i bir daimî profesörlük, 4'ü iki daimî profesörlük ve 1'i üç daimî profesörlüğe sahip. (Bu sonuncusu Maya Jasanoff aynı anda XD (Tanımlanmamış Disiplin), Nancy Yang Profesörü, Coolidge Tarih Profesörü ve Harvard Koleji Profesörü. Jasanoff başbakan, savunma, dışişleri, maliye bakanı ve ordu ve polisin yüksek komutanı olarak görev yapan son Umman Sultanı ile yarışıyor.)
Bölümlerde Harvard tarihçilerinin yüzde 20'si standart, yüzde 70'i bir daimî profesörlük, yüzde 8'i iki daimî profesörlük ve yüzde 2'si üç daimî profesörlük pozisyonuna sahip. İşlevsel anlamda bölüm öğretim görevlilerinin beşte dördü tek bir öğrenci veya okuyucu çekme ihtiyacı duymadan kariyeri boyunca garantili gelire sahip.
Bu artık fildişi kule değil bu steroit destekli fildişi kule. Daimî profesörler sadece standart kadro (yani emekliliğe kadar çalışma güvencesi) ayrıcalıklarından ve akademik konuşma özgürlüğü (siyasal olarak doğru olmayan herhangi bir şey konusunda cezadan muaf olarak iddialı konuşmak ayrıcalığı) ayrıcalığından değil aynı zamanda maaşlarını ödeyen özel bir güven fonu avantajı sayesinde ekonomik endişelerden de benzersiz bir şekilde yalıtılmışlardır. (2019'da Harvard profesörlere ortalama maaş olarak 226,000 dolar öderken fahri doktora unvanına sahip olanlar önemli ölçüde daha fazlasını kazandı.)
Böyle bir serbestlik eksantrikliğin yolunu açıyor. 2016 yılında Harvard duyguların tarihinin nasıl yazılacağını ve tarihçinin duygularının tarih yazımını nasıl etkilediğini incelemeyi vaat eden "Emotions in History: Issues, Approaches and Cases/Tarihta Duygular: Sorunlar, Yaklaşımlar ve Vakalar" üzerine bir ders verdi. Geçen yılın teklifleri ise "The Game: College Sports as History/Oyun: Tarihsel Olarak Kolej Sporları," "Abolition Ecologies: Nature, Race, and Labor in the United States/Ekolojilerin Kaldırılması: Amerika Birleşik Devletleri'nde Doğa, Irk ve Emek," ve iki tane anca rahatına düşkün ders, "Harvard and Slavery/Harvard ve Kölelik" ve "Intro to Harvard History: Beyond the Three Lies/Harvard'ın Tarihine Giriş: Üç Yalanın Ötesinde."
Zach Nowak tarafından öğretilen sonuncusu sevimli Tarih 1636 (Harvard'ın kurulduğu yıl) dersi adı altında "Harvard'a bakış açınızı değiştirmeyi" vaat ediyor. Nowak'ın açıklaması şöyle:
Harvard'ın tarihi dünyayı değiştiren yeniliklere yol açan profesörlerin, öğrencilerin, kursların ve araştırmaların hikayesidir. Ama aynı zamanda öğrenci gösterileri, cinsiyet huzursuzlukları ve kadınların, azınlıkların ve köleleştirilmiş insanların, Amerikalı yerlilerin ve işçi sınıfının dışlanmasının da hikayesidir. Hepsi Harvard'ı oluşturdu ve arşivlerinde, kütüphanelerinde, müzelerinde, binalarında ve hatta inşa edildiği toprakta izler bıraktı. Bazı Harvard hikayeleri anlatıldı, diğerleri unutuldu. Bu derste Harvard'ın geçmişini ortaya koyacağız. Harvard'ın arşivlerine, müzelerine ve kampüsteki çoğu öğrencinin asla ziyaret edemeyeceği diğer yerlere birkaç saha gezisi olacak.
Nowak dersinin ironik çekiciliğini "Dilerseniz [Harvard] Üniversite Arşivleri Harvard tarihi ile ilgili son yazılı kağıdınız sonsuza kadar koruyacaktır" diye ekleyerek tatlandırıyor.
Bu profesörler kendilerini tadını çıkardıkları zenginliği yaratan olan hor gördükleri kapitalist sistemden ustaca yalıtarak çağın büyük meselelerini görmezden gelmek ve bunun yerine on anın modası geçmiş konuları üzerinde durmak konusunda kendilerini özgür hissediyorlar.
Bu nedenle, çok fazla para mütevazi akademisyenleri daimî ve ünvanlı profesörlere dönüştürürken aynı zamanda bir izleyici kitlesine sahip olma ihtiyaçlarını ortanda kaldırarak tarih çalışmalarına engel olur. İyi niyetli bağışçılar gösteriş ve abesliği kolaylaştırdı. Bu sonucu istiyorlar mı? İstemiyorlarsa hatalarının farkına varacaklar mı?
Bay Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) Harvard'dan B.A ve Ph. D derecelerine sahiptir. © 2021 Daniel Pipes. Tüm hakları saklıdır.
