İskoç filozof David Hume 1748 yılında "İngilizler belki de dünyada bulunmuş tüm insanlar arasında en dikkat çekici olanlardır" diye yazmış.[1] Kısmen bu gözlem kısmen de İngiltere'nin ayrı bir siyasi varlık olarak çıkmasından dolayı merak duydum oluştu, "Kim bu İngilizler?"
Bir cevap bulmak için İngiliz ulusal karakteriyle ilgili çoğu seçkin şahsiyetler tarafında yazılmış raflar dolusu keşfedilmeyi bekleyen kitaplar ve makaleler buldum. Maalesef ki, hepsinin bir araya gelen bilgeliyi büyük bir çelişkiyle sonlanıyor.
Ünlü tarihçi Mandell Creighton "İngilizler kendilerine milli bir karakter oluşturan ilk insanlardır" gözlemiyle başlamamı sağladı. Ardından baskın "dışarıdan herhangi bir müdahale olmaksızın kendi meselelerini kendi yöntemleri ile yönetme konusunda inatçı bir arzu" motifini tanımladı.[2]
Birçoğu bu bağımsızlık seven İngiliz halkı fikrine katılıyor. Liberal filozof John Stuart Mill "İngiliz karakteri için kabadayılık taslamak ne kadar çirkinse" ki, bunun onu korkutma yerine "zorbalığa geçit vermemek için inatçı kararlığını" artırdığını belirtmiş.[3] Üç kez Birleşik Krallık başbakanlığı görevinde bulunun Stanley Baldwin vatandaşlarına övgüde bulunmuş: "Bir İngiliz kriz zamanı ve acil durumlar için biçilmiş kaftandır. Zorluklarda sakin ama kolay zamanlarda kayıtsız görünebilir.[4] Daha sonra başbakan olan David Cameron Britanyalılığı "hukukun üstünlüğü altında özgürlük" olarak tanımlıyor.[5]
Ne kadar ikna edici olursa olsun, diğer İngiliz yazarlar bu görüşe karşı çıkıyorlar. Orta çağ tarihçisi Edmund Dale İngilizleri, "basit, sağlam, sabırlı, dik kafalı olarak,"[6] George Orwell ise kibar, dar görüşlü, sanatsal ve entelektüel olarak yeteneksiz, özellikle pratik olmayan ama "uyur-gezer," dünya çapında ikiyüzlü ve çiçek sever olarak tanımlıyor.[7] W. Somerset Maugham'ın "İngilizler seksi bir millet değildir" fikri[8] antropolog Geoggrey Gorer'in devasa anket araştırması sonucu "cinsel aktiviteye düşük ilgi" olarak onayladığı bir durum.[9] Meslektaşım Sam Westrop belki de en esprili formülasyonu sunuyor: "İngilizlik hem Fransız olmadığımız için yüksek sesle rahatlamanın kuantum hali hem de daha fazlası olmak için sessiz bir arzudur."[10]
Fransızlardan bahsetmişken romancı Honoré de Balzac İngilizleri asil olarak nitelemiş.[11] İspanyol yazar Salvador de Madariaga İngilizleri eylem adamı olarak görmüş.[12] Belçikalı Maciamo Hay "bağımsız kafalı, kibar, eleştirel, dakikası dakikasına uymayan, sınıf bilincine sahip, kutuplaşmış, pratik kafalı, girişimci, esprili, çekingen" olarak addetmiş.[13] Amerikalı filozof Ralph Waldo Emerson "yiğitliğe" odaklanmış.[14] Amerikalı tarihçi Henry Steele Commager "çok yavan, çok küstah, çok küstah" olarak nitelendirmiş.[15] Yabancılardan oluşan hedef grupları sürekli olarak üç kelimeyle geri dönmüşler: ağzı sıkı, gergin, ve züppe.[16]
Orta Doğulular genellikle İngilizler ile ilgili kötü fikre sahipler. Bir Osmanlı dönemi manisi "dinsiz" olarak niteliyor.[17] İlk İslamcılardan Jamal ad-Din al-Afghani için "az zekalı çok sebatkar, hırslı, açgözlü, inatçı, sabırlı ve kibirliydi."[18] İranlı yazar yazar Cihangir Britanyalıların "soğuk, kurnaz, otokontrollü ve saygılı" olduklarını ilan etti.[19] Türk komplo teorisyeni M. Sıddık Gümüş'e göre onlar burnu büyük ve kibirli insanlardır."[20]
Büyük resme bakan Gorer 1995'de "temelde İngiliz karakteri son 150 yılda ve belki de daha uzun bir sürede çok az değişti" diye yazdı.[21] Buna karşılık tarihçi Peter Mandler 1800-2000 döneminden ulusal karakterleri hakkındaki İngiliz görüşlerini inceledi ve bunların sürekli olarak değiştiği bulgusuna ulaştı.[22]
Bu açıklamaların hepsi bir araya geldiğinde bana İngilizlerin (çelişkili bir şekilde) sakin ve dakikası dakikasına uymayan, dostane ve burnu-havada, adil ve aç gözlü, kibirli ve saygılı, iki yüzlü ve asil, hissiz ve esprili olduğunu söylüyor. Söylemeye gerek yok, böyle bir zıtlıklar dizisi aslında hiçbir şey anlatmıyor. Akla yarın için sevinç ve sefaletin yanısıra huzur ve kargaşa, kazanç ve kaybı öngören astroloji tahminlerini akla getiriyor.
Belki de olması gereken budur. Daniel Defoe 1701'de "her şeyin karışımından başladı / Bu heterojen şey, bir İngiliz" diye yazdı.[23] 2004'de gazeteci Amelia Hill tüm çabaları reddetti: "yerleşim yerlerini ve kötü havayı engelleyin, hiçbir şey sonsuza kadar İngiltere değildir, ancak İngilizliğin özünü bulma arayışı ne kadar eski olursa olsun sahte bir arayıştır."[24]
Paradoksal bir şekilde David Hume konunun geçerliliğini reddederek daha da ileri gider: "İngilizler de evrendeki her insan gibi en azından bir ulusal karaktere sahiptirler, tabii ki, bu tekillik bunun yerini almadıkça."[25] Ve bu 1748'de doğru idiyse, büyük ölçekli bir göçün ardından bugün için ne kadar doğru.
Böylece benim izlenimci araştırmam durma noktasına gelerek beni şaşkına çevirdi. Daha üzgün ama daha bilgili değilim, İngiliz ulusal karakter arayışını daha kolay bir konu olan Orta Doğu'ya dönmek üzere bırakıyorum.
Bay Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) Orta Doğu Forumu'nun başkanıdır, İngiltere'yi ilk olarak 1953'de ziyaret etmiştir. © 2020 Daniel Pipes. Tüm hakları saklıdır.
[1] David Hume, Of National Characters, The Philosophical Works (Edinburgh: Black ve Tait, 1826,), cilt 3, s. 234.
[2] Mandell Creighton, The English National Character (Londra: Henry Frowde, 1896), sayfa 8, 11. Buna karşılık, Krishan Kumar, The Making of English National Identity (Cambridge: Cambridge University Press, 2003) İngilizliği Britanyalık ve onun emperyal hırslarının yanında ikincil görüyor.
[3] John Stuart Mill, The Collected Works of John Stuart Mill, John M. Robson baskısı (Londra: Routledge, 1963-1991), cilt 13, sayfa 459-60.
[4] Stanley Baldwin, What England Means to Me, 6 Mayıs 1924 St. George Royal Topluluğu'nda yaptığı konuşma. Baldwin ardından bu konuda bir kitap yazdı: The Englishman (Londra: Longmans Green & Co., 1940).
[5] David Cameron, "Speech to the Foreign Policy Centre Thinktank," The Guardian, 24 Ağustos 2005. Bir diğer İngiliz başbakanı John Major Büyük Britanya'yı "kriket arazileri, sıcak bira, fethedilemeyen yeşil banliyöler, köpek severler ve loto dolduranlar [futbol bahisçileri] ve George Orwell'in söylediği gibi—"kız kurularının sabah sisinde Kutsal Komünyona bisikletle gittiği uzun gölgelerin ülkesi olarak nitelendirdi. Bakınız, "Mr Major's Speech to Conservative Group for Europe," johnmajorarchive.org, 22 Nisan 1993, 12 Aralık 2020 tarihinde erişildi.
[6] Edmund Dale, National Life and Character in the Mirror of Early English Literature (Cambridge, İng.: At the University Press, 1907), sayfa 323. Paul Langford, Englishness Identified: Manners and Character 1650–1850 (Oxford: Oxford University Press, 2001) bu konuyu daha sonraki bir dönemde incelemektedir.
[7] George Orwell, England Your England (Londra: Secker & Warburg, 1941).
[8] W. Somerset Maugham, önsöz, The Complete Plays, cilt 2, sayfa xii.
[9] Geoffrey Gorer, Exploring English Character (New York: Criterion, 1955), sayfa 287.
[10] Kişisel görüşme, Telegram, 12 Aralık 2020.
[11] Honoré de Balzac, Illusions perdues (Paris: Club français du livre, 1962), cilt 4, sayfa 1067.
[12] Salvador de Madariaga, Englishmen, Frenchmen, Spaniards: Comparative Psychology üzerine bir makale (Londra: Oxford University Press, 1928), sayfa 1-8.
[13] Maciamo Hay, "What Makes English People So Typically English?" Eupedia, tarih yok.
[14] Ralph Waldo Emerson, English Traits (Boston: Houghton Mifflin, 1876), sayfa 102.
[15] Henry Steele Commager, "What the English Are," New York Times, 20 Kasım 1955.
[16] Lee Glendinning, "A Typical Briton: Uptight But Witty," Guardian, 16 Kasım 2004.
[17] Bernard Lewis'den alıntı, The Muslim Discovery of Europe (New York: W. W. Norton, 1982), sayfa 174.
[18] Muhammad Basha al-Makhzumi, Khatirat Jamal ad-Din al-Afghani al-Husayni (Beyrut: Yusuf Sadr, 1931), sayfa 131.
[19] Jahangir Amuzegar, The Dynamics of the Iranian Revolution: The Pahlavis Triumph and Tragedy (Albany, N.Y.: State University of New York Press, 1991), sayfa 99-100.
[20] M. Sıddık Gümüş, Confessions of a British Spy and British Enmity Against Islam/İngiliz Casusunun İtirafları ve İngilizlerin İslam Düşmanlığı, 13.ncü baskı, (İstanbul: Hakikat Kitabevi, 2013), sayfa 75.
[21] Gorer, Exploring English Character, sayfa 286.
[22] Peter Mandler, The English National Character: The History of an Idea from Edmund Burke to Tony Blair (New Haven: Yale University Press, 2006). Buna karşılık, Arthur Bryant The National Character (Londra: Longmans, Green, 1935) kitabında İngiliz ulusal karakterini temelde sönük olarak gördü.
[23] Daniel Defoe, "The True-Born Englishman: A Satyr," The Novels and Miscellaneous Works of Daniel De Foe, cilt 5 (Londra: Henry G. Bohn, 1855).
[24] Amelia Hill, "The English Identity Crisis: Who Do You Think You Are?" The Guardian, 12 Haziran 2004.
[25] Hume, "Of National Characters," cilt 3, sayfa 235.
